De wedstrijd is afgelopen en dan galmt er door de speakers: ‘Wil iedereen naar het hoofdveld komen voor een speciale gast?’ That’s my cue. Zoals altijd check ik nog even snel het veld en kom tot de conclusie dat er bij de vrije worplijn enorme bulten en kuilen zijn waar ik rekening mee moet houden. De muziek gaat aan en ik geef alles! Tijdens de show zoek ik altijd interactie met het publiek. Soms klappen ze luid mee en soms zijn ze zo verbaasd dat ze vergeten te klappen. Dat laatste vind ik eigenlijk een nóg groter compliment, want dan gaan ze helemaal op in de show. Na afloop deelt de cameraman zijn verbazing met me en zegt ‘wat moet het moeilijk zijn wat je doet!’
Dan is het tijd voor de interactie met het publiek. Hoe erg ik ook geniet van het geven van een show, ik geniet misschien nog wel meer van deze momenten. Ik kies een jongen en een meisje van 12 en 13 jaar uit het publiek. Ze draaien de bal op hun vinger terwijl het publiek hard meetelt. Het meisje wint de challenge en krijgt een klein basketballetje. Daarna mogen beide kids een klein basketballetje het publiek in gooien.